نسل ِ من

در دنیای امروز، دسترسی به اطلاعات معتبر و تحلیل‌های تخصصی از تحولات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی یکی از نیازهای اصلی جامعه است. پایگاه خبری تحلیلی رویداد 360با هدف پاسخگویی به این نیاز، به عنوان یک منبع خبری و تحلیلی معتبر، ارائه‌دهنده‌ی آخرین اخبار و تحلیل‌های دقیق در حوزه‌های مختلف می‌باشد. با رویداد 360همراه شوید تا همیشه به‌روز و آگاه باشید.

تحلیل 360 درجه رویدادهای اقتصادی

در عصر اطلاعات، دستیابی به اخبار موثق و تحلیل‌های تخصصی از تحولات داخلی و بین‌المللی امری حیاتی است. سایت رویداد 360در این راستا با ارائه‌ی محتواهای متنوع و دقیق در حوزه‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، و فرهنگی به یکی از منابع معتبر خبری و تحلیلی تبدیل شده است.

تیم تحریریه رویداد 360از روزنامه‌نگاران و تحلیل‌گران مجرب تشکیل شده و تلاش می‌کند تا اطلاعات و اخبار را به بهترین شکل ممکن ارائه دهد. مخاطبان با بازدید از این سایت، می‌توانند از جدیدترین اخبار اقتصادی ایرانو اقتصاد جهان، گزارش‌های تحلیلی بازار، اخبار طلا و ارز، اخبار کارگران و بازنشستگانو همچنین تغییرات مهم سیاسی و اجتماعی مطلع شوند.

ویژگی‌های بارز

تحلیل‌های عمیق و کاربردی: رویداد 360تنها به نقل اخبار بسنده نمی‌کند. تحلیل‌های دقیق و تخصصی این سایت به مخاطبان کمک می‌کند تا دیدگاه‌های جدیدی نسبت به مسائل روز داشته باشند.

به‌روزرسانی لحظه‌ای اخبار:کاربران می‌توانند با مراجعه به رویداد 360در لحظه از جدیدترین رویدادها و تغییرات مطلع شوند.

تمرکز بر اقتصاد و مسائل مالی:یکی از مهم‌ترین بخش‌های این سایت، تحلیل‌ها و گزارش‌های دقیق در زمینه‌های اقتصادی و مالی است که به کاربران دید جامعی از وضعیت بازارهای جهانی و داخلی می‌دهد.

ارائه محتوای چندرسانه‌ای: رویداد 360برای ایجاد تجربه‌ای بهتر، از تصاویر و ویدئوهای مرتبط نیز استفاده می‌کند تا مخاطب اطلاعات را به شیوه‌های گوناگون دریافت کند.

چرا باید رویداد 360را انتخاب کنیم؟

سایت رویداد 360نه‌تنها به‌عنوان یک منبع خبری بلکه به‌عنوان یک مرجع تحلیل‌گر به کاربران خود کمک می‌کند تا از دریچه‌ای تازه به مسائل روز نگاه کنند. تحلیل‌های این سایت به‌طور ویژه برای سرمایه‌گذاران، دانشجویان، مدیران و علاقه‌مندان به تحلیل‌های اجتماعی و اقتصادی کاربردی است.

اگر به دنبال یک سایت خبری معتبر و حرفه‌ای هستید که شما را در جریان آخرین تحولات و تحلیل‌های به‌روز قرار دهد، رویداد 360بهترین انتخاب است. همین حالا به سایت رویداد 360 مراجعه کرده و با خبرها و تحلیل‌های ما همراه شوید.

کاهش درآمد سرانه در ایرانبه ۲.۵ میلیون تومان، نگران‌کننده است و فشار بیشتری بر گروه‌های کم‌درآمد وارد کرده است. این وضعیت خطر افزایش فقر پایدار را در کشور به همراه دارد.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رویداد 360، با کاهش قابل توجه درآمد سرانه در ایران ، شرایط اقتصادی برای اقشار آسیب‌پذیر به شدت دشوار شده است. آمارها نشان می‌دهد که این کاهش منجر به افزایش نابرابری و فشارهای مالی بر خانواده‌ها شده است. در نتیجه، بسیاری از افراد به سختی می‌توانند نیازهای اولیه خود را تأمین کنند و این نگرانی‌ها آینده اقتصادی کشور را تهدید می‌کند. در صورت عدم اقدام مؤثر، ممکن است این روند به فقر پایدار تبدیل شود. به همین دلیل، نیاز به راهکارهای جامع و فوری برای بهبود وضعیت اقتصادی احساس می‌شود.

کاهش درآمد سرانه در ایران قابل لمس است

گزارش مرکز پژوهش‌های مجلسایران نشان می‌دهد که فقر و نابرابری اقتصادی در کشور به شدت افزایش یافته است. در طول یک دهه گذشته، درآمد سرانه از ۴.۷ میلیون تومان در سال ۲۰۱۱ به ۲.۵ میلیون تومان در سال ۲۰۲۲ کاهش یافته است. گروه‌های کم‌درآمد بیشترین فشار را از افزایش قیمت‌ها و تورم متحمل شده‌اند، به‌ویژه در بازار مسکن. این افراد اکنون مجبورند برای تأمین نیازهای اولیه خود، هزینه‌های بهداشت و آموزش را کاهش دهند. در صورت ادامه این روند، خطر فقر پایدار افزایش می‌یابد.

چرا درآمد سرانه در ایران کاهش یافته است؟

درآمد سرانه به دلایل اقتصادی شامل تورم بالاو نداشتن برنامه‌ریزی موثر کاهش یافته است.

نابرابری اقتصادی چگونه بر زندگی مردم تأثیر می‌گذارد؟

نابرابری اقتصادی موجب سختی در تأمین مسکن و کاهش توان خرید کالاهای ضروری، مانند خدمات بهداشتی و آموزشی، برای گروه‌های کم‌درآمد شده است.

منبع : رویداد 360

ساده ترین کار مردن است و چه سخت است زیستن. میان این دو واقعیت دشواری زنده بودن است که نه به آسودگی مرگ است و نه به پیچیدگی زندگی. نفسی بیاد و برود بی آنکه متوجه اش باشی، روزها بیایند و بروند بی آنکه درک شان کنی. زنده بودن این است.

اما مرگ پایان است. پایان همه‌ی انتخاب‌ها، شدن‌ها و نشدن‌ها. بعضی فکر می‌کنن مرگ از جنس نشدن است اما به نظر من مرگ درد نهان در پس نشدن را ندارد. نشدن در بودن و زندگی ست که لمس و درک می‌شود نه در مرگ. البته شاید مرگ دیگری برای نا از جنس نشدن تلقی شود اما مرگ خودمان پایان است.

در نقطه مقابل مرگ و زنده مانی، زیستن قرار دارد. زیستن از جنس تجربه است، سرشار از بودن و ادراک. زیستن اما نه فقط از جنس شدن و زیبایی که حتی از جنس نشدن و درد هم هست.

فکر می‌کنید دم چند تا از پنجره‌های شهر آدمی‌به نظاره‌ی طلوع ایستاده؟ طلوع خورشید برای چند نفر مهمه؟ تو این همه سال خود تو چند بار حرکت ابرها رو تماشا کردی؟ یا چند بار غرق شدی توی ستارهای آسمان؟ ما بقدر کافی زندگی نکردیم. خودمون رو از دم دستی ترین زیبایی‌های اطراف محروم کردیم و به هر نشانی از زندگی عادت کردیم. چیزهایی برای ما عادی شدن که هر کدوم به تنهایی یک سمفونی زیبا از زندگی هستن. تماشای صبح شدن شاید بهترین منظره‌‌‌ای هست که می‌شه تجربه کرد اما اغلب ما جز چندبار در زندگی تجربه ش نمی‌کنیم. حس تازگی صبح و صدای پرنده‌ها، درخشش آفتابی که کم کم حاشیه‌ی ابرها رو روشن تر می‌کنه و آسمون غرق امید می‌شه.

این روزها نمی‌دانم جزو کدام قبیله اید؟ از آن دست ادم‌هایی هستید که موضوع را جدی گرفته اند و سلامت خود و جامعه برای شان اهمیت دارد و سعی می‌کنند حتی خسارت مالی و فکری را به دوش بکشند و در خانه مانده اید یا اینکه اصلا ماجرا برای تان شوخی ست و فکر می‌کنید آن عدد‌هایی که به عنوان مبتلا و درصد شیوع و غیره منتشر می‌شود عدد‌هایی هستند که هیچ وقت شما جزو شان قرار نخواهید گرفت؟

به تعداد آدم‌ها و تفکرهای روی زمین عکس العمل‌های متفاوتی به این موضوع وجود دارد. ترس، استرس، تمسخر کردن، از آب گل آلود ماهی گرفتن، فرصت طلبی، از جان گذشتگی، تنبلی، اضطراب، بی توجهی، خونسری، اطلاع رسانی، شایعه پراکنی، نفرت پراکنی، دروغ گویی، سیاه نمایی، عشق ورزی، فلسفه ورزی، تحلیل سیاسی، سیاست ورزی، بهره کشی جناحی، گرو کشی، به سخره گرفتن دیگری، دعا کردن، آرامش، عافیت طلبی و شاید ده‌ها و صدها عنوان دیگر، همه واکنش‌هایی هستند که می‌توان به این موضوع نشان داد. کرونا مثل دیگر بحران‌ها، گذشته از خود بحران درس‌های زیادی برای جامعه و بشر خواهد داشت و همین طور موقعیتی ست برای بررسی و مطالعه‌ی هزاران مدل، فرضیه و نظریه‌ی اجتماعی، مدیریتی، روانشناسی، جامعه شناسی، پزشکی، آمار و ...

کورونا با همه‌ی هراس و حاشیه‌هایش نیز می‌گذرد ولی اگر خوب مشاهده کنیم دیدگاه ما را به جهان، زندگی و اطرافیان تغییر خواهد داد. مطمئنا بعدتر می‌توانیم از آن به عنوان یک نقطه‌ی بحرانیدر نمودار زندگیمان یاد کنیم، البته مثل خیلی از نقاط بحرانی دیگر. شاید هم آن را خیلی زود فراموش کنیم، یا اینکه جای زخمش را تا آخرین لحظه‌ی عمر بر ذهن و جان مان به یدک بکشیم.

البته فراموش نکنیم که نوع برخورد امروزمان می‌تواند در قضاوت آینده مان از دوره ای که گذشت تاثیر بالایی داشته باشد. آینده فرزند انتخاب‌های امروز است. ممکن است موجب رنجش خاطر عزیزانمان شویم و یا موجب آرامش خاطرشان. همین طور ممکن است سبب تحمیل هزینه‌های زیادی به جامعه شویم و یا موجب کاهش هزینه‌های اجتماعی و ملی.

در یک همه گیری بهتر می‌توان مفهوم جامعه و پیوستگی آن را درک کرد. مفهوم ذهن جمعی، فرهنگ اجتماعی و اقدام های جمعی.

نوع مواجهه مردم در کشورها، شهرها، مناطق و گاه خانواده و حتی افراد مختلف، متفاوت است اما سرنوشت هر یک متاثر از دیگری ست. شاید اگر مبدا شیوع به جای چین کشور دیگری بود شرایط امروز خیلی متفاوت بود شاید هم نه.

شاید اگر اولین گزارش ابتلا و فوت در ایران شهری به جز قم بود هم شرایط برای کشور ایران متفاوت رقم می‌خورد.

این شاید‌ها مربوط به گذشته است و دیگر به تاریخ بدل شده است اما شاید‌های فردا را می‌توان امروز رقم زد و مسیر پیش رو را به شکل دیگری جلو برد.

ما در عادی ترین شرایط ممکن هم از فردا و حتی لحظه‌‌‌ای دیگر اگاهی و اطمینان نداریم اما در مورد اکنون ملزم به انتخاب و وظیفه ایم.

من خودم را در مقابل خودم، خانواده ام، شهرم، کشورم و حتی جهان مسئول می‌دانم و سعی می‌کنم به نکات و باید و نباید‌های سازمان بهداشت جهانی در مورد شیوع بیماری کرونا عمل کنم. شاید اگر بحث همه گیری و انتقال و غیره مطرح نبود و تنها در مورد خودم مسئول بودم اهمیت ماجرا چندان پر رنگ نبود تنها به عنوان یکی از هشت میلیارد نفر به موضوع نگاه می‌کردم اما اکنون نمی‌توانم که بجای دیگری و دیگران هم تصمیم بگیریم پس سعی می‌کنم طبق یک قرار جمعی رفتار کنم و در خانه ماندن و قطع زنجیره ی انتقال و شیوع را تا حد ممکن جدی گرفته و عملی کنم.

به رسم تجربه‌های ذهنی متمم می‌خواهم شیوع بیماری را با هم تصور کنیم که عامل آن ویروس کووید خشن فرضی می‌باشد. بیماری که بر خلاف نوع دیگر آن یعنی کووید ۱۹ دارای احتمال مرگ و میر ۵۰ درصدی است. یعنی در صورت ابتلا دارای شانس ۵۰-۵۰ برای ادامه زندگی خواهیم بود.

همین طور نرخ شیوع آن بسیار بالاتر از کووید ۱۹ بوده و ۱ به ۱۰ نفر است. سیستم ایمنی بدن در برابر RNA این ویروس بسیار ضعیف است و همین طور ساختار ویروس به گونه‌‌‌ای نیست که به راحتی با چربی زدا‌ها پاک شود.

در واقع شرایطی که طرح کردیم از یک فاجعه‌ی جهانی هم فراتر رفته و انگار که آمده ست تا نیمی‌و شاید کل انسان‌ها را از بین ببرد. در این شرایط چه می‌توان کرد؟ مواجهه اینقدر نزدیک با مرگ و نابودی تمدن بشری چقدر اضطراب آور است؟ چه می‌توان گفت؟

کووید خشن فرضی بر خلاف نوع کووید ۱۹ که دارای نرخ مرگ و میر ۲ درصدی با انتقال ۱ به ۲.۶ نفری ست و این روزها جهان با آن درگیر است، خیلی شرایط بغرج و ملال آورتری را می‌تواند رقم بزند. درست نمی‌توان گفت چند صد برابر وحشتناک تر و ناامید کننده تر.

رسانه‌ها در آن شرایط چیزی برای بزرگ نمایی فاجعه و تزریق استرس ندارند چرا که بالاتر از آن سیاهی شاید رنگی نباشد. حتی ذره‌‌‌ای از آن شرایط را هم نمی‌توانیم تصور کنیم. خلع سلاح بشر و شیوع نا امیدی محض.

من با طرح این تجربه ذهنی قصد ندارم که شرایط کنونی را عادی سازی کنم و یا ساده جلوه بدهم اما این روزها خیلی با خودم فکر می‌کنم که کویید ۱۹ می‌توانست هولناکتر هم باشد، می‌توانست در بدن ۸۰ درصد مردم بجای نشانه‌های خفیف، شرایط حادی را ایجاد کند، نرخ مرگ و میر بیشتری داشته باشد و خدایی نگرده کودکان معصوم را در معرض خطر ابتلای بیشتری قرار دهد. ساختار لیپیدی نداشته و با آب و صابون از بین نرود. در برابر سیستم ایمنی بدن مقاوم تر ظاهر شود و هزار شاید هولناک دیگر. چند روز پیش گفتم احتمالا در مال حاضر باید از بهداشت فردی به عنوان تنها واکسن شناخته شده‌ی ویروس کووید ۱۹ یاد کرد.

این نوع نگاه من به مسئله شاید چندان هم جالب نباشد، اما چیزی ست که به آن فکر کرده ام. ما در همین مدت کوتاه به صورت تجربی اطلاعات زیادی از آن بدست آورده ایم اما هنپز هم از ناشناخته‌های آن می‌ترسیم. از آنفولانزا که نرخ مرگ و میر بسیار بالایی هم دارد نمی‌ترسیم چ‌ن عادی سازی شده و سال‌های زیادی ست که همنشین بشر است و حس می‌کنیم به خوبی آن را می‌شناسیم هر چند که همین آشنای دیرینه سالانه چند هزار قربانی در جهان و حتی در کشورهای پیشرفته دارد.

این روزها من هم کم تحت فشار‌های عصبی و استرسی نبوده ام. به تجربه ذهنی کووید خشن فرضی فکر کنید و از اضطراب‌های ناشی از کووید ۱۹ بکاهید.

این روزها بیش از پیش به حجم کثافتی که در فضای شبکه‌های اجتماعی جاری ست پی برده ام. به طور کلی شبکه‌های اجتماعی در بحران‌ها و پرداختن‌های بیش از حد به موضوعات و اخباری که نباید پیشرو هستند. متاسفانه شبکه‌های اجتماعی فضای عمومی‌هستند که هر کسی با هر مقدار آلودگی و بیماری ذهنی می‌تواند ویروس‌های ذهنی اش را در بسته بندی‌های زیبا به مردم عرضه کند و در ازای جلب توجه‌ها به خود استرس، اضطراب و نگرانی منتشر کند.

مخاطبان منفعل اولین قربانی‌های این مسائل هستند و بعدتر حتی کار به قربانی کردن مخاطب فعال نیز می‌رسد و این یعنی که حجم آلودگی در فضای شبکه‌های اجتماعی به حدی بالاست که سالم ترین افراد را نیز درگیر می‌کند.

این روزها زیاد می‌شنویم که در فضاهای عمومی‌حاضر نشوید ولی کاش بیشتر از آن بگوییم در شبکه‌های اجتماعی حاضر نشوید.

شبکه‌های اجتماعی نه تنها در رویداد فعلی که همیشه برای سلامت روانی جامعه مضر و مخرب اند و البته که این مساله فقط به دلیل رفتار افراد خاصی نیست چرا که فضای کلی این شبکه‌ها به گونه‌‌‌ای ست که حتی رسانه‌های رسمی‌در اکانت‌های شبکه‌های اجتماعی خود رفتار بیمارگونه ای از خود بروز می‌دهند. این تازه به غیر از فضای بیمارگونه‌ی بخش نظرات و کامنت‌های آن‌هاست.

مردم تمایل به دیده شدن دارند و از انتشار هر حجمی‌از هیجان منفی برای دیده شدن ابایی ندارند، خواه این کار را به شکل نفرت پراکنی زیر پست اشخاص مشهور جهانی انجام دهند، خواه به صورت انتشار اخبار کذب یا بی فایده.

آنچه که در شبکه‌های اجتماعی گزارش می‌شود و نمایش داده می‌شود با جهان واقعی بیرونی به شدت متفاوت است و واقعا تصویری مجازی و غیر واقعی از دنیای بیرون است، چرا که تنها تمرکز این شبکه‌ها روی اخبار منفی و نازیبایی‌هاست.

به نظر من در این آلوده ترین مکان عمومی‌هر چقدر هم با ماسک و گارد وارد شوید باز امکان آلودگی ذهنی شما وجود دارد چرا که حجمه بسیار بالایی از اطلاعات غلط، نادرست، درست اما بی فایده، تمرکز روی تنش‌ها، بحران سازی، سیاه نمایی، فریب، زیبا سازی و تزریق نازیبایی‌ها و ... حتما شما را به خطاهای شناختی و ذهنی انداخته و قدرت تحلیل و تصمیم سازی صحیح را از شما می‌گیرد.

این بحران نیز در کشور ما و در جهان به زودی رخت می‌بندد و انسان، این مخلوق پیچیده‌ی خداوند با آگاهی بر این ویروس بیماری زا غلبه می‌کند اما توصیه من برای همیشه این است که از حضور در فضای آلوده‌ی شبکه‌های اجتماعی اجتناب کنید.

” یاد گرفته‌ام که هر وقت نمی‌شود پیاده‌روی کنم یا به دل کوه و صخره بزنم و قایق سوار شوم و از دنیا دور شوم؛ صدای جهان را قطع کنم و به سکوت پناه ببرم.”

"ارلینگ کاگه"

امروزه باید صدای جهان را قطع کرد و سکوت پناه برد، چرا که متاسفانه رسانه و بلندگو در دست افرادی قرار گرفته که نباید. در جنگ توجه طلبی سلبریتی‌ها و رسانه‌ها و گاه افراد عادی که می‌خواهند صدایشان به جایی برسد حرف‌هایی زده می‌شود و فرهنگی ترویج داده می‌شود که نه تنها کارا نیست که مخرب نیز هست. به نظرم امروز بیش از همیشه باید برای شنیدن و گفتن حساسیت و وسواس خرج داد.

من در احترام به سکوت به همین چند خط اکتفا می‌کنم و در پایان نیز سخنی از ارلینگ کاگه را می‌آورم: " اسرار جهان در سکوت پنهان شده اند."