نسل ِ من

فکر می‌کنید دم چند تا از پنجره‌های شهر آدمی‌به نظاره‌ی طلوع ایستاده؟ طلوع خورشید برای چند نفر مهمه؟ تو این همه سال خود تو چند بار حرکت ابرها رو تماشا کردی؟ یا چند بار غرق شدی توی ستارهای آسمان؟ ما بقدر کافی زندگی نکردیم. خودمون رو از دم دستی ترین زیبایی‌های اطراف محروم کردیم و به هر نشانی از زندگی عادت کردیم. چیزهایی برای ما عادی شدن که هر کدوم به تنهایی یک سمفونی زیبا از زندگی هستن. تماشای صبح شدن شاید بهترین منظره‌‌‌ای هست که می‌شه تجربه کرد اما اغلب ما جز چندبار در زندگی تجربه ش نمی‌کنیم. حس تازگی صبح و صدای پرنده‌ها، درخشش آفتابی که کم کم حاشیه‌ی ابرها رو روشن تر می‌کنه و آسمون غرق امید می‌شه.

این روزها نمی‌دانم جزو کدام قبیله اید؟ از آن دست ادم‌هایی هستید که موضوع را جدی گرفته اند و سلامت خود و جامعه برای شان اهمیت دارد و سعی می‌کنند حتی خسارت مالی و فکری را به دوش بکشند و در خانه مانده اید یا اینکه اصلا ماجرا برای تان شوخی ست و فکر می‌کنید آن عدد‌هایی که به عنوان مبتلا و درصد شیوع و غیره منتشر می‌شود عدد‌هایی هستند که هیچ وقت شما جزو شان قرار نخواهید گرفت؟

به رسم تجربه‌های ذهنی متمم می‌خواهم شیوع بیماری را با هم تصور کنیم که عامل آن ویروس کووید خشن فرضی می‌باشد. بیماری که بر خلاف نوع دیگر آن یعنی کووید ۱۹ دارای احتمال مرگ و میر ۵۰ درصدی است. یعنی در صورت ابتلا دارای شانس ۵۰-۵۰ برای ادامه زندگی خواهیم بود.

این روزها بیش از پیش به حجم کثافتی که در فضای شبکه‌های اجتماعی جاری ست پی برده ام. به طور کلی شبکه‌های اجتماعی در بحران‌ها و پرداختن‌های بیش از حد به موضوعات و اخباری که نباید پیشرو هستند. متاسفانه شبکه‌های اجتماعی فضای عمومی‌هستند که هر کسی با هر مقدار آلودگی و بیماری ذهنی می‌تواند ویروس‌های ذهنی اش را در بسته بندی‌های زیبا به مردم عرضه کند و در ازای جلب توجه‌ها به خود استرس، اضطراب و نگرانی منتشر کند.

” یاد گرفته‌ام که هر وقت نمی‌شود پیاده‌روی کنم یا به دل کوه و صخره بزنم و قایق سوار شوم و از دنیا دور شوم؛ صدای جهان را قطع کنم و به سکوت پناه ببرم.”