نسل ِ من

فکر می‌کنید دم چند تا از پنجره‌های شهر آدمی‌به نظاره‌ی طلوع ایستاده؟ طلوع خورشید برای چند نفر مهمه؟ تو این همه سال خود تو چند بار حرکت ابرها رو تماشا کردی؟ یا چند بار غرق شدی توی ستارهای آسمان؟ ما بقدر کافی زندگی نکردیم. خودمون رو از دم دستی ترین زیبایی‌های اطراف محروم کردیم و به هر نشانی از زندگی عادت کردیم. چیزهایی برای ما عادی شدن که هر کدوم به تنهایی یک سمفونی زیبا از زندگی هستن. تماشای صبح شدن شاید بهترین منظره‌‌‌ای هست که می‌شه تجربه کرد اما اغلب ما جز چندبار در زندگی تجربه ش نمی‌کنیم. حس تازگی صبح و صدای پرنده‌ها، درخشش آفتابی که کم کم حاشیه‌ی ابرها رو روشن تر می‌کنه و آسمون غرق امید می‌شه.